استاد شهریار، دوران کودکی و جوانی سختی را سپری کرد و پس از 82 سال زندگی، در سال های اول انقلاب، از دنیا رفت؛ بیست و هفتم شهریور ماه سالروز درگذشت شهریار شعر ایران، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی " روز ملی شعر و ادب فارسی" نامیده شده است.
به گزارش تابناک تهران، "سید محمد حسین بهجت تبریزی" در سال 1285 هجری شمسی در روستای زیبای «خوشکناب» آذربایجان متولد شده است.
وی در خانواده ای متدین، کریم الطبع واهل فضل پا بر عرصه وجود نهاد. پدرش حاجی میر آقای خوشکنابی از وکلای مبرز و فاضل و عارف روزگار خود بود که به سبب حُسن کتابتش به عنوان خوشنویسی توانا در زمان خود مشهور بود.
شهریار که دوران کودکی خود را در میان روستائیان صمیمی و خونگرم خوشکناب در کنار کوه افسونگر «حیدر بابا» گذرانده بود همچون تصویر برداری توانا خاطرات زندگانی لطیف خود را در میان مردم مهربان و پاک طینت روستا و در حریم آن کوه سحرانگیز به ذهن سپرد.
در سال 1331 هجری قمری پدرش او را برای ادامه تحصيل به تبريز می آورد و در سال 1332 هجری قمری جهت تحصيل اصول جديد به مدرسه متحده می رود و در همين سال اولين شعر رسمی خود را سرود. شهریار زبان فرانسه و علوم دينی را نیز می آموخت و همزمان خوشنويسی را یاد می گرفت كه كتابت قرآن، ثمره همين تجربه است.
سه فرزند ثمره زندگی استاد شهریار
در سيزده سالگی اشعار شهريار با تخلص بهجت در مجله ادب به چاپ رسید و در بهمن ماه 1299 خورشيدی برای اولين بار به تهران سفر کرد. در سال 1300 توسط لقمان الملك جراح در دارالفنون مشغول به تحصيل شد. شهريار تخلص بهجت مورد پسندش نبود و تخلص شهريار را پس از دو ركعت نماز و تفأل از حافظ می‌گيرد.
شهريار از بدو ورود به تهران با استاد ابوالحسن صبا آشنا می شود و نواختن سه تار و مشق رديف‌های سازی موسيقی ايرانی را از او فرا می‌گيرد. او همزمان با تحصيل در دارالفنون، تحصيلات علوم دينی را ادامه می دهد.
در سال 1303 وارد مدرسه طب می شود و از اين پس، زندگی شور انگيز و پُر فراز و نشيب او آغاز می شود. در سال 1313 و زمانی كه شهريار در خراسان بود پدرش حاج ميرآقا خشكنابی فوت می‌كند. او سپس در سال 1314 به تهران ببرمی گردد و از اين پس، آوازه شهرت او از مرزها فراتر می‌رود. شهريار در سرودن شعر فارسی و تركی آذربايجانی، مهارت خاصی داشت و در سال‌های 1329 تا 1330 اثر مشهور "حيدر بابايه سلام" را می‌سرايد. گفته می‌شود که منظومه "حيدر بابا" در شوروی سابق به 90 درصد زبان‌های جمهوری‌های آن ترجمه و منتشر شده است.
استاد شهریار در تير ماه 1331 مادر خود را از دست داد و سپس در مرداد ماه 1332 به تبريز برگشت و با يكی از بستگان خود به نام "عزيزه عميد خالقی" ازدواج می‌كند كه حاصل اين ازدواج سه فرزند به نام‌های شهرزاد و مريم و هادی هستند.
وی پس از 82 سال زندگی عاشقانه و سخت و دشوار، در 27 شهریور ماه سال 1367 شمسی به دیار باقی شتافت و همین روز، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی " روز ملی شعر و ادب فارسی" نامیده شده است.
روز ملی شعر و ادب هیچ ربطی با استاد شهریار ندارد
روز ملی شعر و ادب فارسی از مفاخر کشور و مظاهر شعور والای فرهنگی است که برای تجلیل این میراث عظیم فرهنگی ایران و تجلی احترام به شوکت شعر و ادبیات ایران، روز معینی در تقویم رسمی با عنوان «ملی» به‌مثابه بالاترین نشانه تکریم قید شده است.
متأسفانه این تقریر از ابتدای وضع خود مورد سوء برداشت واقع شده است. تقارن این مناسبت با سالروز درگذشت استاد زنده‌یاد "سید محمد حسین شهریار" و عبارت «ملی»، از سوی برخی به‌مثابه تعیین «شاعر ملی» پنداشته شده است. طبعاً مقررین این قرار برای نشاندن آن مناسبت به یکی از روزهای سال ناگزیر بوده‌اند و با توجه به اینکه حتی گاه دهه میلاد و رحلت بزرگان کلاسیک شعر فارسی بر تاریخ ادبیات ایران معلوم نیست، روز درگذشت شاعر معاصر و مردمی روزگار ما استاد شهریار برای تقارن این مناسبت منظور گردیده است.
روز ملی شعر و ادب جز این تقارن هیچ ربط دیگری با استاد زنده‌یاد ندارد. البته ممکن است کسانی نسبت به همین مقدار هم ناخشنود باشند که مثلاً سالروز درگذشت شاعر معاصر دیگری می‌توانست منظور گردد، اما شایان توجه است که این تقریر از سوی جمهوری اسلامی صورت پذیرفته و بزرگترین شاعر معاصر با عهد جمهوری اسلامی نیز طبعا نزدیک‌ترین و مناسب‌ترین نام خواهد بود. البته تقارن این مناسبت با هر روز دیگری جز این باز مورد موافقت همه واقع نمی‌شد چون ذات چنین موضوعاتی اجماع‌ناپذیر است.
اینجا اصل «روز ملی شعر و ادب» است که باید مایه شکران و خرسندی باشد چه، یکی از مفاخر ملی ایران و ایرانیان و برجسته‌ترین وجوه مواریث فرهنگی ما طی چنین تقریری پاس داشته شده است.
