آنچه که در زیر آورده شده است یادداشت ارسالی مخاطبان به تابناک تهران است.
نمی خواهم برای حرف هایم مقدمه چینی کنم و کلی صغری و کبری بیاورم. می خواهم مثل آقا موسی و آقا موسی مانند ها(!) گازانبری حرف بزنم!
لاتاری یعنی غیرت! یعنی تمام حرف یک ایرانی!
«هرکس به ناموس ایرانی چپ نگاه کنه؛ توی خونه خودش خفه اش می کنیم»
این را آقا موسی در صحنه آخر لاتاری گفت. آقا موسایی که از حرف هایش معلوم بود دلش زخمی است. زخم دورانی را بر دل دارد که رفته است. خیلی سال است که رفته است.....
از بعد نوشیدن جام زهر توسط امام!!! احساس گناه می کند چون مثل رفیق هایی که داشته است پر نکشیده است. غیرت دارد. چون مال زمان ما نیست! چون او را از دهه شصت جدایش کردند و آوردند در تهران دهه نود. در دبی 2018.
چه قدر زیاد امثال این آقا موسی ها را دیدم.
عین زیبای «طوفان دیگری در راه است»؛
عین ارمیای کتاب های رضا امیرخانی؛
عین کاظمِ «آژانس شیشه ای»؛
عین حاج آقا شریفیِ «با سرود خوان جنگ در خطه نام و ننگ»؛
عین مرتضی آوینی...
چه جالب! برای اینکه امثال آقا موسی را پیدا کنم؛ دارم به کتاب های درون اتاقم نگاه می کنم! اینقدر این آدم ها در دنیا واقعی مان کم هستند که باید لا به لای صفحات کتاب هایم و وسط سکانس های فیلم هایی که دیدم دنبالشان بگردم!
پایان آقا موسی چیست، خدا می داند. ای کاش آقای مهدویان در کار بعدی اش هم از این آقا موسی استفاده کند و وارد یک فضای دیگری اش بکند.
مثل ارمیا که یک دفعه بعد از له شدن زیر دست و پا در تشیع جنازه امام؛ سر از فرودگاه جان اف کندیِ نیویورک در آورد و بعد از دادگاهش در آمریکا سر از کوه های اطراف تهران.
دم آقا موسی گرم که جور مرتضی های بی غیرت رو کشید!
درست است که در عالم واقعیت موسی کم داریم؛ اما در عوض مرتضی زیاد است!
خشی در «بیوتن»؛
پرستار در «طوفان دیگری در راه است»؛ رضا کیانیان در «آژانس شیشه ای»؛
همه این ها همان مرتضیِ لاتاری اند! فقط اسامی شان فرق می کند!
اصلا همین هایی که می نشستند و نقد های چرت و پرت بر لاتاری وارد می کردند.
یا داورانی که حتی یک جایزه به این فیلم نداند.
اینها همان امثال مرتضی ها هستند!
همه شان بی غیرتند!
دم امیرعلی گرم که ثابت کرد، غیرت به ریش نیست!
وگرنه اگر به ریش بود که این مرتضیِ قصه نباید این قدر بی غیرت می بود!
من لاتاری را در ماه رجب دیدم و فکر کنم از بهترین عبادت های ماه رجبم، تماشای لاتاری باشد! قطعا همین طور است!
و در آخر دم آقای مهدویان و آقای رضوی گرم که لاتاری ساختند و لحظاتی خوب را بریمان رقم زدند.
دم همه شان گرم!
