اربعین معانی لطیفی دارد از جمله اینکه برگرد و عاشورا را و کربلا را دوباره نگاه کن. ببین و توجه کن که ؛حسین (ع) از همه وجود خود برای احیای دین خدا گذشت. جان داد تا جان ببخشد به "انی بعثت لاتمم مکارم الاخلاق". همه زندگی اش را به میدان آورد تا میدان برای زندگی به سبک نبوی مهیا شود بعد از آنکه توسط بنی امیه به حاشیه رانده شده بود.
حسین(ع) می خواست دین را به متن زندگی بیاورد تا خدا حاکم زندگی ها باشد . برای این هدف متعالی هم جان مقدس خود را به میدان آورد و با سلوک بلا، امتحان عشق را با کارنامه ای خونین به پایان برد تا بشریت را در آغازی تازه قرار دهد که به سوی خدا می برد. حسین(ع) همه چیز را برای خدا می خواست و اراده اش "یکون الدین کله لله" بود. خب خدایی که خود فرموده است "لن تنصر الله ینصرکم و یثبت اقدامکم" یاری حسین(ع) را دید و خود نیز به یاریش چنان بر خاست که تا قیام قیامت نام او و راه اورا یاد آور نام خود و چراغ راه خویش قرار داد و زیارت مرقدش را نیز زیارت خویش قرار داد . این سخن حق حجت بالغه الهی، حضرت امام رضا (علیه اسلام) است که می فرماید: كسى كه قبر امام حسين عليه السلام را در كرانه فرات زيارت كند، مثل كسى است كه خدا را زيارت كرده است.
بله امام حسین خود را با خدا تعریف کرد و خداوند نیز راه خود را با او تعریف می کند و زائران کویش را چنان عزیز می دارد که میهمانان خویش را. این متن کلام پیامبر است که در پاسخ همسر خویش می فرمایند؛ از امام صادق علیه السلام روایت شده است که روزی امام حسین علیه السلام در دامن حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم نشسته بود و حضرت با او بازی می کرد و او را می خنداند.
همسر ایشان گفت: یا رسول الله! چه بسیار این کودک را خوش داری!
حضرت فرمود: چگونه او را دوست ندارم و از او خوشم نیاید در جایی که این فرزند میوه دل و نور دیده من است و البته امت من او را خواهند کشت، پس هر کس بعد از شهادتش او را زیارت کند حق تعالی برای او یک حج از حج های مرا بنویسد.
وی تعجب کرد و گفت: یک حج از حج های شما؟
حضرت فرمود: بلکه دو حج از حجهای من.
باز او تعجب کرد حضرت فرمود: بلکه چهار حج و پیوسته تعجب وی اضافه می شد و حضرت بر آن می افزود تا آن جا که فرمود: نود حج از حج های من که با هر حجی عمره برده باشد....حق هم همین است پس باید هم به زیارت کربلا همت کنیم و هم باید خویش را در هندسه زیارت چنان تعریف کنیم که جز با حسین مارا نشناسند و چه زیبا رجز خواند ابن جناده، آن 11 ساله رشید که؛
"أَمیرِی حُسَیْنٌ وَ نِعْمَ الاَْمیرُ
سُرُورُ فُؤادِ الْبَشیرِ النَّذیرِ..."
باری، حسین حجت خدا ست و دلیل و چراغ راه او و باید که ما نیز در پرتو این چراغ خود را به کاروان کربلا برسانیم که مخاطبان "هل من ناصر ینصرنی" نه فقط مردمان آن زمان که مردمان همه زمان ها هستند و امرو ز و همیشه تکلیف این است ؛ حسینی باشیم.این را اشک های ما هم باید گواهی دهد که باران این چشم ها به کربلا گره می خورد. بشنویم سخن امام رضا(ع) را که ؛ : هر کس که عاشورا، {روز های عزای سید الشهدا}روز مصیبت و اندوه و گریه اش باشد، خداوند روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می دهد.
آری، باید گریست امروز در اربعین حسین و باید برخاست به راه حسین که راه بهشت از کربلا می گذرد.
غلامرضا بنی اسدی/ تابناک خراسان رضوی
