آنچه در تهران اتفاق می افتد، بی شک دو از دسترس رصد تیزبینانه یک خبرنگار محلی است و بر حسب شواهد والبته آنچه که در جراید و رسانه ها منعکس می گردد بالتبع نمی توان به کنه واقعیات پایتخت پی برد. هرچند می توان شمه ای از آنچه رخ می دهد را با اندکی درنگ و صرف زمان شناخت.
نگارنده قصد ندارد که با طرح یک موضوع ذهنی و یا فلسفی ، مخاطب را دچار این شک و تردید کند که آنچه رخ می هد ودر رسانه ها بازتاب می یابد اصولا قابل فهم و درک است و یا اینکه مانند آنچه گافمن می گوید تنها جلو صحنه تئاتر برای تماشگران قابل رویت است و پشت پرده چیز دیگری ست.
باری ، سخن از تبریز است .آنچه اتفاق می افتد را از نزدیک لمس می کنیم و نیازی به پژواک تحلیل های پایتخت نشینان نیز نداریم.
نقل میگردد در برخی از محافل اصلاح طلبی ، استاندار فعلی را نفوذی جریان راست دانسته اند ، مساله ای که هرگز قابل اثبات نبوده است. البته موضوع انتخابات مجلس و مساله رد صلاحیت ها در اردوگاه اصلاح طلبانه تا حدودی خلا سنگ محک استاندار را پر نمود. او بدون اینکه کوچکترین تلاشی برای احقاق حق برخی از افرادی که به نا حق رد صلاحیت شده بودند ، داشته باشدصرفا به اتخاذ موضع علیه برخی از کاندیداها می پرداخت که بدیهتا مشکلی در تایید صلاحیت گرفتنشان نداشتند .
از سوی دیگر وقتی که زهرا ساعی ، یک کاندیدای بی نام و نشان ، به سفارش استاندار تهران در فرمانداری تبریز ثبت نام می کند ، سایت خبری نهاد خاص ،
اینگونه تیتر می زند: رونمایی از کاندیدای زن اصلاح طلبان.
این در حالی بود که هنوز چند روزی تا انتهای ثبت نام باقی مانده بود و کسی نمی دانست چه کسان دیگری در صف ثبت نام قرار دارند. جالب اینکه هنوز وضعیت نهایی صلاحیت ها نیز مشخص نبود و در میان ثبت نام کنندگان خانم ها آصف، اندیش ، موسوی و .. نیز حضور داشتند (هرسه بعدا رد صلاحیت شدند).اینکه آن سایت که گفته می شود به اطلاعات خاصی نیز دسترسی دارد از کجا می دانسته کاندیدای زن اصلاح طلبان کیست جای سئوال بزرگی است.
از طرف دیگر به سوابق خانم ساعی اگر مراجعه کنید متوجه می شوید که ایشان جزو بورسیه های سه هزار نفری بود که روحانی برای مقابله با آن سه مهره ارزشمند وزارتی خود را از دست داد.
هرچند شاید کمی نامربوط به بحث باشد ، اما بهتر است بدانیم که گفته می شود ساعی در سال 88 در ستاد احمدی نژاد بوده چراکه وی عضو جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران بوده ، همانجایی که پسر احمدی نژاد هم عضو شورای مرکزی آنجا بود.
البته ناگفته نماند همسر خانم ساعی ، یعنی آقای مرعشی ، از سخنرانان رسمی نهاد رهبری دانشگاه است که علی القاعده دهها ساعت سخنرانی بصیرت افزایی بر علیه خاتمی و موسوی و .. دارد. واین درحالی است که امروز همسر وی مورد حمایت شخص خاتمی قرار میگیرد و این فرد در تمامی مراحل پروسه انتخابات در کنار خانم ساعی قرار دارد. . هرطور که می نگریم ، هیچ رگه ای از عقبه و یا فکر اصلاح طلبی در سابقه خانم ساعی دیده نمی شود. حتی بعد از اینکه ایشان اعتماد 114 هزار شهروند تبریزی را جلب می نماید بعنوان یک زن هیچ واکنشی به سخنان سخیف قاضی پور نماینده ارومیه نشان نمی دهد .همین یک شاهد در نشان دادن اینکه این فرد دغدغه چندانی برای حوزه بانوان نداردبه نظر کافی می رسد.
از سوی دیگر یکی از فعالین اصلاح طلب در گفتگو با نگارنده به نقش لابی ها در توزیع آرای شورای اصلاح طلبان در انتخاب اعضای لیست امید تبریز اشاره می کند و می افزاید این مولفه نقش بیشتری نسبت به تشخیص فردی اعضا داشته است.
با این اوصاف ، یک جای این داستان می لنگد . این مطالب در مورد آقای الموسوی هم تاحدودی صادق است. وی کلا دوسال است که به تبریز بازگشته است وبعد از 16 سال بازنشستگی روی به سمت انتخابات نموده است.
بهر حال به نظر می رسد کلاه گشادی بر سر اصلاح طلبان تبریز می رود که اتفاقا دوران فترت خود را نیز طی می کنند. جائیکه یک کافه چی مسول یک حزب مهم می گردد و یا آنجا که دبیر اول حزب کارگزاران استان رییس ستاد انتخاباتی یک کاندیدای مستتقل شده ، بدون آنکه کمترین حساسیتی نسبت به رد صلاحیت کاندیدای خود حزب داشته باشد، می توان آشفتگی وضعیت احزاب را لمس نمود.
حال چند سئوال ساده به ذهن می رسد ، اکنون که اصلاح طلبان برای تکمیل عددی لیست های خود دچار مشکل شده اند، بهتر نبود با کوتاهتر کردن لیست مانع از ورود افرادی به اردوگاه شوند که علی الحساب ، امروز می توانند نان لیست را بخورند اما هیچ تضمینی برای بازی شان در میدان اصلاحات در آتیه نیست؟
و یا اینکه جنبش اصلاحات که فاقد توان مدیریت میدانی افراد منتسب به خود در مجلس است ،چرا تمامی ظرفیت خود را برای افراد میانی دولت هزینه می کند تا مهره های آنها از ظرفیت اجتماعی اصلاحات بهره مند گشته و وارد مجلس گردند اما لاجرم تضمینی برای پیگیری مطالبات و دغدغه های اصلاح طلبانه از سوی ایشان متصور نیست.
حسن ورزی