سیدعبدالجواد موسوی در روزنامه اعتماد نوشت: «چه اتفاقی افتاده که در آستانه ۴۰ سالگی انقلاب یعنی سن بلوغ و کمال‌یافتگی به فکر یک رییس‌جمهور نظامی افتاده‌ایم و بعضی‌ها صراحتا از لزوم روی کارآمدن یک رضاخان به تعبیر شهردار سابق تهران حزب‌اللهی سخن می‌گویند؟ قلب ماهیتی اتفاق افتاده یا پس از چهل سال بعضی‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که بهتر است عطف بماسبق کنند و بار دیگر به نقطه آغازین حکومت پهلوی برگردند تا شاید...
هر چه هست این تئوری، مرتجعانه‌ترین تئوری این چهل سال اخیر است. با هر متر و معیاری که بخواهید آن را اندازه بگیرید و جالب این که اغلب آنها که در تنور این نظریه می‌دمند خود را از سینه‌چاکان بنیانگذار انقلاب می‌دانند و کافی است فی‌المثل کسی به نیکی از اعضای خوشنام نهضت آزادی یاد کند تا صد بار آن نامه معروف را در چشم و چار طرف مقابل فرو کنند و او را با القابی همچون منافق و ضد انقلاب و معاند و جاسوس بنوازند و آن وقت همین دوستان انقلابی از خاطر می‌برند که بنیانگذار انقلاب به صراحت از منع ورود نیروهای نظامی به ساحت سیاست سخن گفته و حتی از مردم و دولت و دیگر نهادهای انقلابی خواسته که اگر چنین اتفاق نامبارکی رخ داد وظیفه شرعی و ملی آنان این است که در همان قدم اول با آن مخالفت کنند. حالا این قدم اول که نباید برداشته می‌شد برداشته شده و نه تنها کسی با آن مخالفت نکرده بلکه خیلی راحت و بی‌پروا درباره کابینه دولت احتمالی نظامی سخن می‌گوییم و نظرسنجی هم برگزار می‌کنیم و در این میان نه خبری از مدعی‌العموم هست و نه دولت که حافظ قانون اساسی است تذکری می‌دهد و نه رسانه‌های انقلابی رگ گردنی می‌شوند و نه اصلا کسی این نکته مهم را به دوستان نظامی گوشزد می‌کند و خلاصه این که: صعب روزی، بوالعجب کاری، پریشان‌عالمی.»
