پیاده روی در طبیعت می تواند به افزایش سلامت روانی بیانجامد.
تحقیقات جدید حاکی از آن است بخشی از مغز که نقش مهمی در بروز افسردگی دارد در افرادی که ۹۰ دقیقه پیادهروی میکنند، برعکس افرادی که در ترافیک شهری تردد می کنند، فعالیت کمتری دارد.
در حال حاضر بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی میکنند و پیشبینی می شود تا سال ۲۰۵۰ این رقم به بیش از ۷۰ درصد برسد. با رشد چشمگیر زندگی شهری و در نتیجه قطع ارتباط با طبیعت، اختلالات روانی، از جمله افسردگی، نیز شیوع بیشتری یافته است. خطر بروز اختلالات عصبی و نیز خطر بروز اختلالات خلق و خویی به ترتیب ۲۰ و ۴۰ درصد بیش از ساکنان مناطق روستایی و غیرشهری است. افرادی که در شهر به دنیا می آیند یا بزرگ می شوند، ۲ برابر دیگر افراد در معرض ابتلا به بیماریهایی همچون اسکیزوفرنی هستند.
اکنون باید دید که بودن در طبیعت چگونه بر خلق و خو و احساسات انسان ها اثر میگذارد.
در این تحقیق جدید، دو گروه از افراد مورد پژوهش ۹۰ دقیقه پیاده روی کردند. یک گروه در طبیعت و چمنزار و گروه دیگر در بزرگراهی پرترافیک به قدم زدن پرداختند. پس از پایان پیاده روی، علاوه بر بروز برخی تغییرات فیزیکی، در بعضی از فاکتورهای مغزی این دو گروه نیز تفاوتهایی مشاهده شد. برای نمونه فعالیت بخشی از قشر پیش پیشانی مغز که به تکرار افکار منفی می پردازد در کسانی که در طبیعت قدم زده بودند کاهش قابل ملاحظه ای یافته بود.
کشف رابطه میان طبیعت و سلامت فیزیکی و روانی انسان در بهبود شیوه زندگی اهمیت بسیاری دارد. دستیابی به الگویی صحیح به منظور داشتن زندگی آرام و همراه با سلامت ذهن و بدن همواره از اهداف اولیه زندگی انسان بوده است.
منبع: مهر
